Een reis naar zelfacceptatie: Mijn verhaal over genderidentiteit
Genderidentiteit is een diep persoonlijk en soms verwarrend onderdeel van wie we zijn. Het vormt hoe we onszelf zien en hoe we ons uitdrukken naar de wereld. Voor sommigen voelt het als iets vanzelfsprekends, maar voor anderen – zoals ik – kan het een lange en ingewikkelde reis zijn naar zelfacceptatie. Met deze blog wil ik mijn eigen verhaal delen, in de hoop dat het herkenning of steun biedt aan anderen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden.
Altijd anders
Als kind voelde ik me altijd anders. Ik paste niet bij de meisjes, maar ik was ook geen jongen. Terwijl mijn vrouwelijke klasgenoten met hun barbies soapseries naspeelden en
zich vaak in jurkjes en rokjes hulden, rende ik rond op oude afgetrapte schoenen, met lompe trui en spijkerbroek met vuile knieën. Ik klom in bomen en speelde met auto's. Het gegiechel en de sociale meisjes cohesie snapte ik totaal niet.
Toen ik tiener was noemde ik mezelf “tomboy”, simpelweg omdat ik geen andere woorden had om te beschrijven wie ik was. Het voelde als de enige manier om mijn anders-zijn te verklaren, zonder dat ik daar verder vragen over hoefde te beantwoorden.
In mijn jeugd had ik nooit gehoord van termen zoals transgender of non-binair. Die woorden bestonden vast, maar ze waren ver van mijn wereld verwijderd. De maatschappij gaf destijds weinig ruimte voor fluïditeit in gender – het was of jongen, of meisje, en dat was het dan.
Een vriend en een nieuwe wereld
Pas jaren later, toen een goede vriend uit de kast kwam als trans man, begon er iets in mij te verschuiven. Zijn openheid over zijn eigen reis zette me aan het denken. Ik wilde begrijpen wat het betekende om transgender te zijn, om je lichaam en identiteit niet als vanzelfsprekend te ervaren. Ik begon te lezen, te leren, en leerde steeds meer over de diversiteit van gender. En tegelijkertijd merkte ik dat ik mezelf steeds meer herkende in wat ik las.
Er ging een wereld voor me open. Een wereld waarin gender geen vaststaand gegeven hoefde te zijn, waarin er ruimte was voor nuances, grijstinten en alles daartussenin. Hoe meer ik leerde, hoe duidelijker het werd dat ook ik niet in het binaire plaatje van man of vrouw paste.
Queer en andere woorden
Dat ik queer was wist ik. Ik wist als tiener al dat ik aangetrokken kan zijn tot zowel mannen als vrouwen. Ik noemde mezelf biseksueel tot ik meer leerde over alle verschillende varianten van gender en aantrekkingskracht die we kennen binnen het LGBTQ+ regenboog spectrum. Het woord panseksueel voelde passend voor mijn aantrekkingskracht. Maar hoe dat toch zat met mijn gender, en welk woord ik daar aan kon hangen, bleef lastig.
Een woord voor wie ik ben
Vier jaar geleden vond ik eindelijk een term die bij me past: non-binair. Het was alsof er een puzzelstukje op zijn plek viel. Ik voelde me niet thuis in het label “vrouw”, maar “man” klopte ook niet. Non-binair bood me de vrijheid om mijn identiteit te omarmen zonder me in een hokje te laten duwen. Het gaf woorden aan iets wat ik al mijn hele leven voelde, maar nooit had kunnen benoemen.
Dat woord, dat label, heeft mij persoonlijk geholpen. Maar ik weet ook dat niet iedereen labels prettig vindt. Sommigen vinden ze beperkend of voelen zich juist comfortabel zonder iets te benoemen. Voor mij was het een sleutel naar zelfacceptatie, maar iedereen heeft daarin zijn eigen pad.
Ik besloot mijn naam te veranderen van Sarajayne naar Jayne, een stap die voelde als thuiskomen in mezelf. Het was een manier om los te laten wat niet meer bij me paste en mijn authentieke zelf te omarmen. In het begin noemde ik mezelf genderfluid, maar na verloop van tijd voelde non-binair voor mij meer als thuis. Het was alsof ik eindelijk durfde te zeggen: “Dit ben ik.”
Mijn werk: ruimte voor jouw verhaal
Ik weet hoe pittig deze reis kan zijn. Hoe verwarrend het is om niet in het standaardplaatje te passen. Ik ben gezegend met een queer community die me steunt, maar ik weet dat dit niet voor iedereen zo is. Daarom bied ik in mijn praktijk ruimte voor mensen die met hun genderidentiteit worstelen, vragen hebben, of simpelweg op zoek zijn naar een veilige plek om zichzelf te ontdekken.
Als queer therapeut begeleid ik mensen in hun zoektocht naar zelfacceptatie. Of je nu een label zoekt of juist helemaal niet, of je nog twijfelt of al zeker bent: jouw verhaal verdient het om gehoord te worden. Mijn eigen reis heeft me geleerd hoe belangrijk het is om gezien en erkend te worden, precies zoals je bent.
Een doorlopende reis
Zelfacceptatie is geen eindbestemming, maar een reis. Ik blijf ontdekken, groeien en leren over mezelf. En dat is oké. Het is oké om je onderweg te bedenken, om te veranderen, of om jezelf steeds opnieuw te definiëren. Wat belangrijk is, is dat je het op jouw manier doet.
Als jij op zoek bent naar een veilige plek om jouw eigen reis te maken, ben je welkom bij mij. Samen kunnen we kijken naar wie jij bent, wat jou gelukkig maakt en hoe je dichter bij jezelf kunt komen. Want uiteindelijk is er niets belangrijker dan leven als jouw meest authentieke zelf.