Stel je voor: Je bent druk, gestrest, er moet nog zoveel gebeuren. Werk, school, kinderen, de hobby’s. Je wilt het wel allemaal blijven doen, maar je voelt dat het veel is. Je voelt dat er een emotie opkomt, misschien denk je zelfs even: "Dit is te veel, ik heb nu gewoon te veel." Maar je vertelt jezelf dat je sterk bent en je duwt door. Je moet, toch? Dit hoort nu eenmaal bij volwassen zijn. De emoties groeien, maar je blijft ze wegduwen. Want deze gevoelens dienen jou geen nut.
Dit doe je niet één dag, maar alle dagen, en langzaam wordt dat gevoel van eenzaamheid, paniek, verdriet of boosheid minder. Er is een moment van verlichting, je denkt dat het wel weer gaat, en de versnelling gaat omhoog. Harder, beter, je moet, kom op stom lijf, waarom ben ik toch zo moe? Maar verdrietig ben je niet meer, dus het zal wel goed gaan. Je raakt langzaam uit balans, de connectie met je lichaam kwijt, je hebt steeds vaker koude voeten. Jouw emotie maakt plaats voor pijn. Hoofdpijn, buikpijn, pijn in je gewrichten. Je negeert de pijn, neemt een paracetamol en gaat door. Want dat is wat de samenleving verwacht, toch?
Mensen om je heen beginnen zich zorgen om je te maken, je wordt steeds negatiever. Maar jij bent sterk, en gaat door. Tot op die dag, de klap in je gezicht komt. Je lichaam stopt en je betrapt jezelf op de gedachte: "Ik wil niet meer, ik kan niet meer."
In dat moment ben je jezelf zo ver voorbij gegaan dat je lichaam en/of geest aan de bel trekken. Dan heb je een burn-out en heb je hulp nodig.
Dit is mijn verhaal, dit is wat er een paar jaar geleden met mij gebeurde. Of beter gezegd, wat ik veroorzaakte. Ik weet dat dit niet alleen mijn verhaal is, maar het verhaal van velen.
Die hulp is eigenlijk al veel eerder nodig. Een burn-out is geen noodzakelijk ding in het leven. Stop, als jij voelt dat je emotioneel bent. Stop, voel en vraag: "Waarom voel ik dit?" Dat is het moment om hulp te vragen, van een vriend, familie of een goede therapeut. Wees de burn-out voor, praat erover, je bent niet alleen.
Reactie schrijven